Lisa got leeched!!!!!

Van Sukau naar Danum Valley (meest geconserveerde regenwoud ter wereld met 1 resort en research centre, centraal gelegen). Na een rit van 2 uur naar Lahad Datu alwaar wij nog een heerlijke lunch kregen in de plaatselijke straat toko, vervolgden wij onze reis in een Toyota Landcruiser met grote junglewielen. Lisa trok al snel wit weg maar hield zich goed over alle hobbels, bochten, remmen, optrekken. Gelukkig duurde de tocht maar 3 uurtjes, zeiden ze. Dus we hielden de moed erin. Mo hobbelde lekker mee, van voor naar achter, van links naar rechts. Nadat Lisa inmiddels groen zag, is zij maar lekker gaan liggen en hobbelde al liggend mee. Dit festijn hield zij echter niet lang vol en trok haar eerste plastic zak. Gelukkig stopte de chauffeur even anders had het in zijn nek gezeten. Snel de reis voortzetten, only 10 minutes, only 10 minutes, riep de chauffeur. Helaas na 5 minuten was het weer raak, alleen deze keer, stopte hij niet zodat Lisa letterlijk met gevulde zak en al door de auto zwiepte. Vakkundig spuugte zij van afstand alle resten, al hobbelend in de laatste zak. Dat luchtte best wel op, zeg!!! Eindelijk aangekomen, stond het hele welkomstcomite van Borneo Rainforestlodge klaar met een zelfgemaakte ketting van palmbladeren, een lekker drankje en verfrissingsdoekje. Met in de ene hand een gevuld zakje, moest zij dus alles aannemen. Gelukkig zagen zij al snel dat de rit niet helemaal volgens het boekje was verlopen en werd zij snel naar het toilet gebracht. Gelukkig was zij snel opgeknapt en klaar voor een nieuw diner met een geweldig uitzicht op de jungle.

Een heel druk programma wachtte op ons. Die avond gelijk om 20.30 een nightdrive de jungle in. Mannetje bovenop de auto met grote schijnwerpers om het nachtleven te spotten. Helaas was de weg door de vele regenval van de afgelopen dagen zo slecht dat het een kort ritje werd. We hebben uiteindelijk alleen de lichtgevende oogjes van een "mouse deer" gezien. Maar niet getreurd, de volgende ochtend werden wij om 06.30 uur verwacht voor de ochtendwandeling. Wederom in vol ornaat (dus leeche sokken aan, lange broek en lange mouwen, muskietenspul mee (bijna door het spul van Paul heen) en regenjack mee. Oja en camera natuurlijk! Best een zware trip, door de jungle over boomstammen, bladeren, stronken, modder etc. Een eitje in vergelijking met wat er daarna op ons pad kwam .... jawel de "Canopy Walk", een aaneenschakeling van ladderbruggen, sommigen op 30 meter hoog in de bomen ... best hoog, maar we werden beloond met schitterend uitzicht over de jungle en de daarin optrekkende ochtendmist. Helaas weinig gespot deze keer.

Snel ontbijten en om 09.45 de volgende tocht! Ja, we hebben niet stilgezeten. Heet, benauwd, drijvend in het zweet en bijna niet uit te houden hebben we deze tocht doorstaan. We konden tussendoor nog een duik nemen in een schitterend meertje waarin een mooie waterval neerkwam, maar wij hebben dit overgeslagen. Toch wat spijt achteraf, want Mo voelde al wat hoofdpijn opkomen. Nadat we al een gibbon hadden gespot, gingen we een tocht omhoog maken. Maar... een roep van een Orang Utan gooide roet in het eten, hoewel daar kwamen we voor. De gids brak direct de tocht af op 'jacht' naar deze mooie man! Al rennend door het woud, de gids met z'n neus in de lucht en handen achter de oren om het dier te localiseren. We hebben 45 minuten gezocht in de bomen, maar helaas, niet te zien. Uiteindelijk terug zouden we het na de lunch opnieuw proberen.

Maar de lunch viel niet lekker bij Mo en moest op haar bedje met een bonkend koppie. Lies was solidair en bleef ook in onze (trouwens schitterende) lodge. Maar op een gegeven moment werden we enthousiast gehaald omdat de Orang weer was gespot. Mo probeerde zich aan te kleden, maar het bonkende koppie dwong haar te blijven liggen, klote dus! Gelukkig ging het na een tijdje weer, maar toen was het al donker. Ze hebben nog wel gezien waar hij zijn nest had gebouwd, dus kregen we de volgende ochtend een herkansing. We gingen gewoon lekker eten, namen nog een lekkere nek- en schoudermassage (met veel knopen bij beide dames) en toen naar de lodge. Onze schoenen stonden nog buiten op de afspuitplaats, dus gingen we die ophalen. Opeens hoorde Mo een nog onbekend geluid uit de jungle dat Mo Mo Mo krijste! En Lisa ging spontaan de Iban dans doen. Wat bleek, Lisa got leeched ..... of terwijl ... ze had een bloedzuiger aan haar vinger hangen, die er niet meer af wilde en lekker aan het bloed sucken was. Al zwaaiend met haar vingertje hadden we niet direct in de gaten wat er nou was, want het was een nogal wilde dans! Maar een local kwam al snel aangerend (had hier ervaring mee) en wist vakkundig dat ding weg te krijgen. Wel heeft ze nu voor dit optreden een 'bloeddonor certificaat' ontvangen!

Om 05.30 uur trokken we opnieuw naar de plaats van het nest. Daar tot 06.30 uur gewacht, maar helaas wilde hij niet wakker worden ... of .... een andere gids had hem ineens gespot op een andere plek. Dus weer rennen door de jungle en ja hoor, daar was hij. Geweldig!! Een mooie oranje-bruine vlek hoog in de bomen zat lekker van zijn ontbijt te genieten. Ver weg, maar de verrekijker van de gids bracht verheldering. Je kon zijn lieve gezicht van heel dichtbij bewonderen! Daar hebben we dus tot 07.30 staan kijken, maar de pijn in de nek en het gerammel in onze magen dwongen ons naar ons eigen ontbijt.

Na dit ontbijt nog even relaxen en (vooral voor Lisa) voorbereiden op de reis naar de volgende bestemming. Lisa had van een Australische pilletjes en acupunctuur armbandjes gekregen, baadt 't niet, schaadt 't niet. Wonderwel heeft ze de terugreis goed doorstaan en zelfs nog veel wild gespot vanaf de stoel voorin! Een paar .... (we weten de naam niet meer haha) en een varaan van zo'n 2 meter die de weg over vloog, een hornbill en heel veel olifantenpoep, maar helaas geen olifant te bekennen.

Na een nacht in Tawau gaan we verder via Semporna naar ons paradijsje "Mabul Island". Hierover lees je binnenkort vast meer!

Liefs en groetjes, Lisa en Mo